Yanılmışım…
Gittiğim yerde gördüğüm her şey farklı, tanıdığım herkes yabancıydı. Sanmıştım ki farklı şeylere bakıp yabancı yaşamlara yaklaşırsam, o kadar tanırım bendeki eksiği… Saatlerce iç içe geçmiş sokaklarda yürüdüm, üşüyen bedenimi umursamadan. Sanmıştım ki soğuğu umursamadan kaybolursam yollarda, içimdeki sıcaklığı bulurum bir çıkmaz sokakta. … Şehir değiştirdim, ülke değiştirdim yolculuk boyunca. Sanmıştım ki uzun zaman kalmazsam bir yerlerde, uzun zaman kalmayı özlerim birilerinde…
Yanılmışım…
Döndüğümde tam da bıraktığım gibi bulacakmışım meğer her şeyi.
Kilometrelerce uzakta yine bir düşünce kadar yakın kalmışlar bana…
Bilmediklerimin en derinine bırakmışken kendimi, en bildiğim yine benimleymiş.
Bavula sığdırdığım pılı pırtıdan çok hayatıma sığdırdığım çer çöpmüş ağır olan…
Gittiğim kadar çabuk olmuş dönüşüm, belki de hiç gitmediğimden bir yanımla.
Aldığım her derin nefes, beklediğim kadar hafifletmemiş ruhumu…
Yanılmışım…
Ne kadar farklı olsa da sokaklar, ne kadar çok insan tanısam da benmişim kendime yabancı olan.
Eksik sandığımı bulmak için bakmam gereken üşüyen bedenimden fazlasıymış aslında…
Yolumu bulamadığım her sokak hayatımdan bir zamanmış ruhumu içinde kaybettiğim.
Dışardaki soğuk değil, içimdeki sıcaklıkmış bulunmayı bekleyen…
Değişse de şehirler ve ülkeler, yolculukta asıl kendine izin vermeliymişsin değişesin diye.
Ve birilerinde değil kendinde kaldığında özlem bitermiş…
Yanılmışım…
İyi ki de yanılmışım…
İyi ki de yanlışlar yapmışım…
Öğrendim ki yanlışlar doğruları götürmez, getirirmiş meğerse…
